De trap van verdriet

Samen zetten we ‘m neer, de trap van verdriet. Jij kiest met aandacht een poppetje uit. Je vult een mandje vol met tranen.

Daar staat de hoge trap. Elke trede gaat een beetje pijn doen. Maar je wilt naar boven, want daar staat naar wie jij verlangt.

Bij de eerste trede voel je het al; Een knagend gevoel in je buik, een intens gevoel van gemis. Je blijft even staan, we halen samen diep adem en zachtjes hoor ik je tegen jezelf zeggen ‘ik kan het!’

Bij elke stap vloeien meer tranen, het mandje wordt leger.

Halverwege de trap stop je…Wat is dit zwaar, en je vraagt je af: Heeft het eigenlijk wel zin? Maar iets in je zegt dat je door moet . Dus je klimt verder.

Toen je boven kwam, was het stil. Er was niets anders te zien dan beneden, maar je voelde iets anders. De pijn was lichter geworden. Alsof je het onderweg had achtergelaten. Je keek naar beneden en glimlachte zachtjes.

Op welke trede je ook blijft staan ze is altijd bij, in je hart.

We kunnen het knagende gevoel niet achterlaten als een herinnering, wel kunnen we het verdriet langzaam leren loslaten zodat we het gemis kunnen leren dragen!

hier om een tekst te typen.